De uit Tilburg afkomstige (jazz)vocalist en klankkunstenaar Sanne Rambags (1994), reist de hele wereld over. Ze doet daardoor bijzondere ervaringen op, filosofeert over het leven en leert zichzelf als mens en musicus steeds een beetje beter kennen. Ze is actief in verschillende groepen zoals Under the Surface, Sister, Mudita en Twigs. Ook runt ze haar eigen label Sonna Records en won ze in 2019 een Edison World/Jazz met het album Listen to the sound of the forrest. Haar liefde voor en zoektocht naar folklore bracht haar sinds eind augustus naar Noorwegen, haar tweede thuis.
Tekst & fotoarchief: Sanne Rambags | eindredactie: Angelique van Os
De namiddag dient zich aan hier bij mij in Oslo. Ik, Sanne Rambags, rust op het gras in het Vigeland park. Ganzen vliegen over, wolken drijven voorbij. De zon en wind voelen zacht aan en ik vind rust in het liggen op de aarde. Sinds ik verhuisd ben naar Noorwegen, nu twee weken geleden, voel ik me helemaal binnenste buiten gekeerd. Ik ben naar Noorwegen verhuisd om mijn eigen folklore beter te leren kennen. Vanaf dat ik 9 maanden was kwam ik samen met mijn ouders elk jaar in Noorwegen. Later ben ik ook zelf naar dit land gereisd omdat het voor mij als een tweede thuis is gaan voelen. Daarnaast heb ik er nu verschillende samenwerkingen in muziek.
Gustav Vigeland
Er komen zoveel nieuwe indrukken en impulsen op me af. Er zijn zoveel ontmoetingen, een andere taal en ik moet wennen aan deze nieuwe grond waar ik de komende jaren het pad van mijn leven verder zal vervolgen. Als ik mijn ogen open en opkijk, zie ik één van de beelden van de Noorse kunstenaar Gustav Vigeland. In het beeld zie ik een jonge jongen die wordt omhelst door een soort vriendelijke draak. Ik voel hoe dit beeld me raakt, hoezeer ik verlang naar een dergelijke omhelzing. De impact van mijn verhuizing komt bij me binnen. En dat niet alleen, ook de beweging die ik over het algemeen door het leven maakt, namelijk die van veel onderweg zijn, prikkels tot me nemen en het onbekende betreden doet veel met me.
Hoog sensitieve sensatiezoeker
Die beweging is iets waar ik heel veel energie van krijg. Sinds een aantal maanden verdiep ik mij in de combinatie van een hoog sensitieve persoon en hoog sensatiezoekend persoon te zijn. Als hoog sensatiezoekend persoon wil ik graag intens leven en in elk moment volledig opgaan, en ben ik constant opzoek naar activiteiten die me levend doen voelen. Daarbij ben ik ‘allergisch’ voor sleur, herhaling, regelmaat en routine omdat ik er snel een gevoel van verveling en nutteloosheid door krijg waardoor ik me zinloos kan voelen.
De combinatie met hoog sensitief zijn, zorgt ervoor dat het heel belangrijk is om al die prikkels goed te kunnen verwerken, want al die prikkels kunnen heel hard binnenkomen. Ik ben bewust en gevoelig voor wat er om mij heen gebeurt, hoe anderen zich voelen, hoe een ruimte aanvoelt, voor bepaalde sferen en hoe ik mij daartoe wil of moet verhouden.
Spirituele ervaring
Het beroep dat ik als uitvoerend musicus praktiseer is daardoor eigenlijk uitermate geschikt voor mij omdat geen enkele dag hetzelfde is en er heel veel valt te ervaren voor mij met deze carrière. Nieuwe ervaringen opdoen en prikkels ontvangen zoek ik dan ook heel bewust op. Het maken van muziek en het geven van concerten is een immens spirituele ervaring voor me die me in een flow kan brengen; een staat van zijn waar ik het liefste ben. Waarmee ik de diepte van mijn gevoelens bereik en volledig één met het leven kan zijn.
Touren
Door mijn samenwerking met Under The Surface (trio met gitarist Bram Stadhouders en drummer Joost Lijbaart sinds 2015, red.) heb ik aan de hoog sensitieve sensatiezoeker in mij enorm gehoor kunnen geven. Joost heeft sinds de start van het trio zoveel bijzondere tours in het buitenland voor ons georganiseerd en dat heeft me ongelofelijk gevoed. Mijn allereerste tournee naar het buitenland was naar Mali. Moet je je voorstellen, daar vond ik een gemakkelijk uitdaging in, want er waren zoveel nieuwe indrukken die ik mocht beleven.
Daarna volgden tours naar 28 landen op 5 continenten waaronder Mexico, Jordanië, Tadzjikistan, India, China en Indonesië. Dat heeft me heel veel gebracht. We hebben op veel van deze tournees met lokale musici samengewerkt die me veel hebben geleerd over hun muziektradities. Ik ben zo rijk geworden in mijn stem door alle verschillende manieren van stemgebruik die ik heb uitgeprobeerd uit andere folktradities.
Eigen folk
Ik ben de musicus geworden die ik nu ben door de ontmoetingen met andere culturen. Zo heb ik bijvoorbeeld onder andere samen mogen werken met een geweldige songwriter, zanger en doedelzakspeler; Adnan Selawy uit Jordanië. Daardoor is een Arabische benadering van stemgebruik in mijn systeem gekomen.
Al deze ervaringen hebben mij op het pad gebracht om te onderzoeken wat mijn eigen folklore is. En daarvoor ben ik nu in Noorwegen en studeer ik aan de Norges Musikkhøgskole, om al mijn ervaringen van de afgelopen jaren te analyseren. Om daarop te reflecteren, door mijn voorbeelden te ontmoeten. Om duidelijkheid te scheppen in mijzelf: wie ben ik als vocalist ten opzichte van deze folktradities? Wat is mijn eigen folk? Die wil ik gaan vinden.
Canada
De laatste tournee voor mijn verhuizing naar het Noorden was naar Canada, samen met Under The Surface. Vijf concerten verdeeld over een lange week in Vancouver en Vancouver Island. Wat heb ik me levend gevoeld tijdens deze tour! Op een bepaalde manier was deze anders dan alle anderen. We hoefden minder te reizen en de concertlocaties waar we speelden waren voornamelijk in de natuur. Hierdoor heb ik bijna de hele week op blote voeten kunnen lopen. Ik geef mijn concerten altijd op blote voeten omdat ik daardoor kan aarden. En het geeft me een goede verbinding met mijn stem en lichaam. Het is heerlijk als ik ook naast het podium deze verbinding kan blijven voelen, omdat ik snel de verbinding met mijzelf en mijn lichaam kwijtraak door het leven dat ik als uitvoerend musicus leid.
Jam
Twee van de concerten op het Vancouver Island Music Fest waren een soort jam met twee andere bands van een andere cultuur. Dit soort concerten geven mij de meeste voeding en energie. Want er schuilt voor mij zoveel plezier in een nieuwe muzikale ontmoetingen waarin alle musici zich verheugen in elkaars talent, creativiteit en het aspect van het onverwachte in het improviseren samen.
Ja, jij en ik zon, wij hebben iets te doen samen.”
Hello Earth, hello sky
Daarnaast is dit ook de ultieme omgeving voor mij om totaal overprikkeld te raken. Dus vlak voor het eerste concert legde ik me naast het podium neer in het gras. Daar zat een grootmoeder met haar twee kleindochters. Ik ademde naar mijn buik en liet mijn lichaam volledig ontspannen om me voor te bereiden op het concert dat in vijf minuten zou gaan beginnen. Toen begon de oma aan één van haar kleinkinderen uit te leggen wat ik aan het doen was. Ik vroeg het meisje of ze het ook wilde proberen en ze kwam naast me liggen in het gras. Haar oma streelde met haar handen over haar buik en zei tegelijkertijd: “Hello earth, hello sky.” En dat raakte me.
Deze geborgenheid was het medicijn voor mijn rusteloze hoofd met onzekere gedachten. Want het is veel voor me om alle ontmoetingen en indrukken een plek te geven en daarnaast alles uit mijzelf te halen tijdens het concert om in diepe verbinding te kunnen zijn met alles en iedereen. Er rolde een traan over mijn wang en het gaf me kracht, die ik vervolgens weer in mijn stem kon stoppen en met alle anderen kon delen.
Natuur
Ik voel sterk dat ik hier op aarde ben gekomen om bewustzijn te creëren onder onze maatschappij om de harmonie met de natuur weer terug te vinden. Wij zijn natuur. Wij zijn net als de planten, bomen en de dieren. We hebben hen nodig om in dit leven te zijn. En in dat moment met het kleine meisje en haar oma vlak voor het concert, besefte ik me dat het daar gebeurde. Dat ik mijn missie in dat korte moment even kon vervullen. De tour in Canada sloten we af met een concert in het Hadden Park in Vancouver. In het gras, tussen de bomen, een duik in de zee voordat het concert zou beginnen en de zon die door de bladeren van de beukenbomen scheen. Door dat moment kreeg ik de inspiratie voor het concert. Ik dacht: “Ja, jij en ik zon, wij hebben iets te doen samen.” “Wil je mij helpen om te durven stralen?”
Oslo
Nu, hier in Oslo schijnt de zon zacht op mijn gezicht. En ik herinner mij dit concert en de intentie die ik daarmee voor mijzelf heb gecreëerd. Stralen kan ik heel eng en ongemakkelijk vinden. Tegelijkertijd voel ik dat ik ook niet anders kan en wil. Want de wereld heeft licht nodig. In Noorwegen ga ik ontdekken hoe ik dat licht kan laten schijnen door mij heen, zodat ik met mijn muziek en stem in dienst kan zijn voor iedereen, over de hele wereld. In Oslo word ik geïnspireerd door musici, mensen, en het beeldenpark van Vigeland. Ik word door hen uitgenodigd om hetzelfde te doen. Stralen, net als de zon zacht straalt op mijn gezicht – “Ja, jij en ik zon, wij hebben iets te doen samen.” 
Wil je meer lezen over muziek en reizen? Kijk dan HIER
