Iedereen heeft er wel eens mee te maken: reizen met ongemak. Zeker voor senioren verandert reizen naarmate ze ouder worden. Dat geldt ook voor reisfanaat en voormalig reisbegeleider Dorian Laemers (74). Reizen zit in haar bloed. Maar nu ze ouder is, moet ze haar manier van reizen aanpassen, zoals laatst naar Mongolië. Ondanks de uitdagingen van ziekten en lichamelijke beperkingen weet ze een modus te vinden om te kunnen blijven reizen.
Tekst: Dorian Laemers | Eindredactie: Angelique van Os | Fotografie: Henk Bothof
“Ik houd enorm van reizen, en heb dat ook altijd veel gedaan. Vaak in de vorm van zware trektochten te voet in ver gelegen landen. De laatste twintig jaar deed ik dit ook als reisbegeleider van avontuurlijke reizen naar Afrika. Reizen met ongemak, dat kende ik nauwelijks.
Ziekten
Rond mijn zeventigste begon ik heel slecht en voorovergebogen te lopen. Onderzoek wees uit dat ik in veel gewrichten artrose heb. Er volgden een rugoperatie en de vervanging van een heup. Maar dat was nog niet alles, want vorig jaar werd ik met spoed opgenomen vol longembolieën en een herseninfarct. Later bleek dat hier kanker aan de 12-vingerige darm aan ten grondslag lag. Er was een intensieve buikoperatie nodig.
Reiskriebels
Gelukkig slaagde de operatie en werd ik kankervrij verklaard. Onmiddellijk begonnen de reiskriebels op te komen. Ik had al eerder een ticket geboekt voor een reis naar Marokko, maar dat zou twee weken na ontslag plaatsvinden. Dat vonden de artsen niet goed en ik kon de data van mijn ticket vier weken opschuiven. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik wilde zo graag.
Met hulp naar Marokko
Die eerste reis heb ik me omgeven door allerlei beschermende maatregelen: er was bijvoorbeeld een mogelijkheid om mijn bagage thuis op te laten halen. Deze zou worden ingecheckt en die zou ik weer terugzien op de band in Marrakech. Een goede vriend bood aan om me naar Schiphol te brengen. Aldaar had ik assistentie aangevraagd en werd in een rolstoel naar de gate gereden. Ook in Marrakech stond een rolstoel klaar, die me langs alle rijen wachtenden loodste.
Rust zoeken
De familie, waar ik drie weken verbleef, had ik tevoren goed geïnformeerd over mijn situatie. Verplicht een vol uur siësta doen ’s middags, niet te lang in grote groepen pratende mensen verblijven en iedere dag bewegen. Het ging goed, ik kwam helemaal tot rust.
Dit smaakte naar meer. Of ik niet toch mee naar Mongolië wilde? Dat plan lag al jarenlang op de plank, en ik wilde dolgraag. Maar onmiddellijk sloegen ook de twijfels enorm toe. Deze reis was toch wel andere koek dan drie weken bij een familie verblijven. Zou het me lukken om nog te kamperen? ->
Lees HIER meer tips over verre reizen op leeftijd.
Diep gebukt een tent inkruipen en erger nog, weer opstaan vanuit de tent. Dat is een uitdaging. En als ik naar het toilet moet, ben ik dan op tijd? Want alles gaat toch wel een stuk langzamer.
Zorgzame reisgenoot
Ik besloot toch te gaan. Mijn reisgenoot Henk (Bothof, red.) was uitermate zorgzaam en bood aan mijn tas te dragen en in de tent te leggen. Het transport vond plaats in een busje dat een hele hoge instap bleek te hebben. De eerste dagen gaven ze me een zetje, en na twee dagen werd er een klein krukje geregeld, om de instap gemakkelijker te maken.
Hulpmiddelen
We hadden nog meer extra maatregelen getroffen om mijn beperkingen zoveel mogelijk te ontlasten. Zelf had ik een opvouwbaar krukje bij me in de vorm van een cirkel. Dat krukje plaatste ik vlak voor de tentopening en gebruikte het als steun om me op te richten. En dat werkte!
Plaspotje
Een ander hupmiddel was een plaspotje (‘urine bag’). Dit neem ik overigens al jaren mee op kampeervakanties (zeker als er groot wild in de buurt kan zijn). Op je knieën of op je hurken kun je een plas doen in een rubberen ballon, die je met een dekseltje kunt afsluiten. Reuze handig, je hoeft dus niet meer je tent uit of naar buiten naar een toilet.
Aanpassen
Natuurlijk moet je soms ook wat water bij de wijn doen, als je op leeftijd raakt en niet meer alles kunt wat vroeger mogelijk was. Zo hebben we de wandelingen ingekort tot maximaal twee uur en in musea ga ik ook wat vaker zitten. Het is een beetje aanpassen.
Vertrouwen
Al met al is de reis naar Mongolië uitstekend verlopen en heeft zeker ook mijn reislust verder aangewakkerd. Ondanks het reizen met ongemak, ben ik blij dat er toch nog veel mogelijk is. Ook heb ik gemerkt dat veel mensen bereid zijn je te helpen; met een tas uit de trein te tillen bijvoorbeeld, een stoel vrij te maken of een hand toe te reiken. Daarop durven vertrouwen is ook een kunst!”
Benieuwd naar de reis van Dorian en Henk? Lees dan HIER.
