De Dolorama Trail in de Dolomieten, ik had er nog nooit van gehoord. Op zich niet vreemd, want het is één van de vele huttentochten die de Italiaanse Dolomieten rijk zijn. Het gebied ligt in Zuid-Tirol, waar rust, ruimte, natuur en culinaire heerlijkheid hand in hand gaan. Deze huttentocht, De Dolorama trail, bestaat uit vier etappes en telt 61 kilometer. De wandeltocht is vooral geliefd vanwege de prachtige panorama’s, waarbij het bergmassief van de Dolomieten altijd opdoemt. En omdat je bij deze trail van hut naar hut trekt, kom je nauwelijks ander verkeer tegen. Hooguit een schaapsherder met zijn kudde en een handjevol andere wandelaars.  

Etappe 1 huttentocht: Val Isarco

Omdat we eerst nog een ochtendprogramma hebben op de top van Kronplatz, Plan de Corones, moeten we helaas de eerste etappe overslaan. Maar dit zijn drie waanzinnige eyecatchers, MMM Corones, LUMEN en AlpiNN, die zeker het bezoeken waard zijn. In ons verhaal hierover kun je er over lezen.

Mocht je de volledige route willen lopen, dan start de eerste etappe vanuit de Val Isarco /Eisacktal Vallei, bij het parkeerterrein van Rodengo/Rodenek/Lüsner Alm. Dit is gelijk een pittig begin met 20,4 kilometer waarbij je 945 meter klimt en een hoogtepunt van 2162 meter bereikt. Vervolgens daal je 553 meter en ben je ruim zesenhalf uur onder de pannen.

Etappe 2 huttentocht: Schlüterhütte

De tweede etappe bedraagt in totaal bijna 15 kilometer, maar wij worden gedropt bij de Würzjoch bergkam. Onze tocht dwars door de Dolomieten telt slechts 6 kilometer (2,5 uur lopen). Met de lunch net achter de kiezen bij de Würzjoch Hütte, volgen we de bordjes van de Dolorama Trail, route 35. Het is prachtig weer. De zon straalt en de bergen glinsteren aan de strakblauwe hemel.De gravelpaadjes zijn smal en kronkelen tegen de bergwand aan. Naarmate de klim steiler wordt, moet ik goed in de gaten houden waar ik mijn voeten neerzet. De zon brandt op mijn schouders. Jas uit en even wat drinken. Henk, de fotograaf, loopt voor me uit met een flinke tred door. Die houd ik toch niet bij. Ik loop in mijn eigen tempo.

Groene vallei

Ik stop regelmatig even. Niet alleen om mijn verhoogde hartslag te laten zakken, maar ook om van het uitzicht te genieten. Ondanks dat de herfst invalt kleurt het landschap nog prachtig groen. En overal waar ik kijk doemen pieken van de Dolomieten op. Inmiddels brengt het pad ons steiler omhoog. De zon verdwijnt achter de schaduw van de bergwand. Tot mijn verbazing zie ik plukjes sneeuw en ijs tevoorschijn komen. Zonder stokken is het opletten om niet uit te glijden.

Zacht speldenkussen

Mijn benen voelen zwaar. Ik heb weinig grip op de kleine kiezelstenen. Ik ben wel wat gewend. Kan zonder moeite tien á vijftien kilometer lopen, maar in de Dolomieten kom je jezelf wel even tegen. Een jaar niet klimmen (met een rugtas op van 8 kilo) vergt dan toch aardig wat lichamelijke inspanning. Henk is al boven. Wanneer ik over de laatste rotsblokken klauter, word ik beloond met een glooiende vallei die lijkt op een zacht speldenkussen. Wederom zijn we omringd door ruige bergpieken. Dit keer lijkt het alsof we er midden in zitten. Overal is het groen. Op een enkele passerende wandelaar na is het stil.

Na een korte pauze vervolgen we onze weg, dwars door de velden heen, over slingerende, smalle paadjes. We hoeven niet meer te klimmen. Na een klein half uur bereiken we Schlüterhütte, waar we de nacht doorbrengen. Het is een eenvoudige accommodatie, maar het eten gaat er goed in en door de intensieve wandeling slaap ik als een roos.

Etappe 3: Raschötzhütte

Zuid-Tirol heeft de meeste zonuren van Italië. Op jaarbasis is het maar liefst 300 dagen mooi weer, wat te maken heeft met de gunstige ligging. Wanneer ik echter de volgende ochtend de gordijnen opentrek is de lucht grauw. We zijn omgeven door laaghangende bewolking. Om zeven uur zitten we aan het ontbijt en heb ik nog een sprankeltje hoop dat het opklaart. Dat is helaas niet het geval. Het lokale weerbericht voorspelt veel regen, dus we gaan vroeg op pad. Na een half uurtje stappen begint het ook flink te miezeren. We waren er al op voorbereid, want er is slecht weer in aantocht. Niets is zo veranderlijk als het weer. En in de bergen kan het snel omslaan. Gelukkig hebben we waterdichte poncho’s mee, die we al snel uit de rugzakken halen en aantrekken.

Potdicht

Het koelere weer is ook wel een verademing, hoewel de laaghangende bewolking na anderhalf uur lopen overgaat in mist. Alles zit potdicht. Weg uitzicht. Op verschillende uitkijkpunten probeer ik me voor te stellen hoe wonderschoon het hier moet zijn. Af en toe zie ik wat contouren van de bergen, maar de rest moet ik maar fantaseren. Ik word wakker geschud door een knorrende maag. Tijd voor wat fruit. En weer door. Henk loopt inmiddels vijftig meter voor me uit.

Bebost gebied

De derde etappe van de Dolorama Trail bedraagt 16 kilometer. De etappe is weliswaar een stuk langer, maar we hoeven weinig te klimmen of te dalen. De volgende stop is Raschötzhütte. We zouden er circa vijf uur over moeten lopen. Niet alleen door het trieste weer heeft de omgeving een heel ander karakter, we lopen nu door een beschut bebost gebied. Dit is onderdeel van de beschermde Nationale Parken Puez-Geisler en Villnöss-Peitlerkofel-Raschötz. Het is er muisstil. Geen wind, geen vogels. Niets dan mijn eigen ademhaling die op de voorgrond ligt.

Wandelend filosoferen

Alleen met mijn gedachten denk ik aan het boek van Over Paden waarbij de Amerikaanse schrijver Robert Moor zijn ontdekkingsreis startte met de Appalachian Trail. Dit is een zware trektocht van 3000 kilometer dwars door het oosten van de Verenigde Staten. En daar blijft het niet bij, het is slechts één van zijn wandeltochten die hij in zeven jaar over de wereld voer. Hij filosofeert over het leven en hoe paden ontstaan en waardoor mensen elkaar kruisen. En wat wandelen met een mens doet. Wat als je alle tijd van de wereld hebt of kunt maken en gewoon start? Zoals Moor deed. En Forrest Gump (I just Felt like running). Dan kan een tocht(je) als de Dolorama Trail ook uitmonden tot iets groots. Tot het één worden met de omgeving. Tot overgave aan de natuur en het teruggaan naar de basis.

Dampende deken

Mijn gedachten zwakken af. Ik concentreer me op het lopen. Op het ontwijken van gladde boomstronken. Na drie uur lopen naderen we een open stuk waar ik nog net wat plukjes van de bergwand zie. De mist komt als een soort dampende deken omhoog. We worden omarmd door dikke witte slierten. Ik zie nauwelijks waar ik mijn voeten neerzet. De ondergrond is glad en glibberig. We versnellen ons tempo, want nog even en we zien het pad niet meer. De kans om te verdwalen is dan aanzienlijk groot. Eenmaal dieper het bos in, verdwijnt de mist even snel als dat hij kwam. We komen geen ziel tegen.

Tussen de koeienvlaaien

Na ruim een half uur wordt de stilte onderbroken door een klingelend geluid in de verte. Koeien. We naderen een boerderij midden in de bergen en zitten inmiddels op 2343 meter hoogte. De grote grazers liggen er loom bij. “Hallo meneer! Moeten we hier recht omhoog om bij Raschötzhütte te komen?”, vraag ik aan de boer die net de deur uitgaat. “Jazeker. Alsmaar rechtdoor. Nog wel een uur lopen denk ik”, antwoordt hij. We lopen verder tussen de koeienvlaaien om even later uit te komen bij het volgende panoramapunt. Dat is het intrigerende van de Dolorama Trail (bij helder weer weliswaar): verrassende vergezichten blijven opdoemen. En elke keer zijn de vormen en de kleuren anders. Dit keer valt vooral de weidsheid op, ondanks dat er nog altijd plukken mist voorbij dwarrelen.

Storm

Inmiddels is de wind flink opgestoken en snijdt in ons gezicht. Storm Alex is vanuit Frankrijk in aantocht. De kans is groot dat we de vierde etappe niet kunnen afronden. Het laatste stukje begint het ook hard te regenen. Rennend met onze backpacks op spoeden we ons naar de hut, die gelukkig op enkele honderden meters in zicht komt. De poncho houdt ons aardig droog. Zo. Bijkomen, douchen en dan een stevige maaltijd nuttigen. De vrolijke gastheer laat ons een uurtje later meekijken in zijn keuken waar verse lokale specialiteiten worden klaargemaakt. Het blijft bijzonder, de mix tussen de Italiaanse en Oostenrijkse keuken. De gastvrijheid is groot. Na de heerlijke Zuid-Tiroolse specialiteit Spinatknödel en ravioli, aangevuld met lokale wijnen, zoals de Gewüstraminer, rollen we voldaan moe ons bed in. 

In de ochtend beukt de wind nog steeds hard tegen de ramen, afgewisseld door fikse regenbuien. We besluiten niet te gaan lopen. Vlakbij de hut is een gondel die ons naar benden kan brengen naar het eindpunt, het dorp Lajen/Laion. Een medewerker van de hut brengt ons in vijf minuten naar de gondel. Het voelt een beetje als een anticlimax om zo onze Dolorama Trail te beëindigen, maar de natuur bepaalt. Om 9,6 kilometer in hondenweer te lopen wordt ook afgeraden door de begeleiding. Afdalend naar beneden zie ik het massieve gebergte steeds kleiner worden, maar de Dolomieten blijven nog lang in mijn hoofd spoken. Ik hoop ze nog beter te leren kennen. Liefst met helder weer om die mystieke bergtoppen in hun volle ornaat te kunnen aanschouwen.

Dolorama Trail huttentocht Dolomieten praktisch

Erheen

Vliegen kan het beste op Innsbruck, om vervolgens met een huurauto of (taxi)bus verder te reizen. Met de (nacht)trein reizen is ook een goede en duurzame optie. Vanaf Innsbruck is het circa anderhalf uur reizen naar het startpunt.  De auto is uiteraard het voordeligste en duurzaamste. Overigens heb je wel echt een auto nodig in deze omgeving om je goed te kunnen verplaatsen.

Hoteltips

Er zijn in deze regio vele accommodaties en hoteltips. Tijdens de huttentocht is de spoeling iets dunner en is het verstandig op voorhand te reserveren, zeker in het hoogseizoen.

Schlüterhütte (tweede etappe) – Basic, maar netjes en vriendelijk personeel. Prima eten. Wel gedeelde toilet en douches. Geopend van 23 mei tot 11 oktober. Kijk HIER voor info .

Raschötzhütte/ Resciea Alpine Hut (derde etappe) – Nette standaard tweepersoonskamers en een aantal gedeelde kamers voor 4, 8 of 14 personen. | Geopend in het zomer en winterseizoen.| Goed lokaal eten en prima wijnkaart |  Voor info en prijzen kijk HIER.

Hotel Gasthof Saalerwirt – Wil je je laten verwennen voor of na het lopen? Dan is boetiekhotel Saalewirt een leuke optie. Het hotel heeft een mooi terras, is ingericht in traditionele Oostenrijkse stijl en heeft een idyllische ligging. Troef is naast het goede a la carte restaurant de natuurlijke spa. Er is een natuurlijke zwemvijver (15-19 graden), waar geen chemicaliën worden toegevoegd. Je wordt verwend met Kneipp producten en kunt opwarmen in de Finse sauna of stoombad. Een frisse duik kan ook voor of na een yogasessie.  Kijk HIER voor meer info